کد مطلب:30011 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:123
6432. الفتوح:اُمّ فضل، دختر حارث، به علی علیه السلام نوشت:به نام خداوند بخشاینده مهربان! به بنده خدا علی، امیر مؤمنان، از امّ فضل، دختر حارث. امّا بعد؛ طلحه و زبیر و عایشه از مكّه به قصد بصره خارج شده اند و مردم را برای جنگ با تو حركت داده اند و كسی با آنان همراه نشده، جز بیماردلان. و دست خدا بالاتر از دست های ایشان است. والسلام! امّ فضل، این نامه را به مردی به نام ظفْر از قبیله جُهَینه - كه عاقل و سخنور بود - سپرد و گفت:این نامه را می گیری و چنان تند می روی كه در هر مرحله از راه، شتری را از پای در آوری و بهایش را من بر عهده می گیرم و صد دینار هم برای خودت قرار داده ام. پس تند بران و نامه ام را به علی بن ابی طالب برسان. آن مرد جُهَنی به شتاب رفت تا به یاران علی علیه السلام رسید كه در راه بودند. هنگامی كه [یاران امام] او را دیدند، از هر سو فریاد زدند:ای سوار! چه چیز داری؟ پس آن مرد جُهَنی با رساترین صدای خود، شعری خواند كه در آن از حركت عایشه و طلحه و زبیر، خبر می داد.[2].
لبابه، دختر حارث بن حزن هلالی و كنیه اش اُمّ فضل بود. او همسر عبّاس بن عبد المطّلب و مادر بیشتر فرزندان عبّاس و نیز خواهر میمونه همسر پیامبر خدا بود. گفته می شود كه او پس از خدیجه، نخستین زنی است كه مسلمان شد. ابن عبّاس نقل می كند كه پیامبر خدا فرمود:«میمونه، اُمّ فضل، سَلمی و اسماء، خواهرانی مؤمن اند».[1].